hizkuntza

Hizkuntza-outinga egitea ez dut uste gomendagarria zaigunik, bakoitzaren baimenik gabe hizkuntza-armairutik ateraraztea, alegia. Norberaren borondatez abiatu beharreko kontua dirudi armairutik ateratze horrek. Borondate hori dagoenean, ordea, laguntzak eskertu egiten dira. Baina, a poc a poc, katalanek esan ohi duten bezala, aldez aurretik presta ditzakegun egoera errazenetatik hasita eta bakoitzak eman nahi eta ahal duen progresibitatearekin.

Euskara desagertuko balitz, “Euskal Herri ohia” izango genuke. Pentsatzen dudana esaten ari naiz. Ez gara gehiago, ez gutxiago. Gure tasun funtsezkoena euskara da. Ondoren datoz maitasuna eta gainerako tasun guztiak.

En enseñanza de lenguas, me gusta más trabajar en aprendizaje basado en tareas, porque, sobre todo en niveles iniciales, no tienen el mínimo para desarrollar un proyecto, y también porque a veces un proyecto puede resultar un poco repetitivo, sobre todo en lo que se refiere al vocabulario. Las tareas permiten agilizar las clases y llevar nuevas tareas dependiendo de las circunstancias. Por ejemplo, cuando los alumnos estudiantes de Erasmus quieren organizar una fiesta en su piso, trabajamos en clase las invitaciones que quieren poner en Facebook o el cartel que ponen en el portal de la casa para advertir a los vecinos (y que no llamen a la policía). Son microtareas que se construyen en una sola clase.

Bai, gaztelania hiztunen balizko eskubideen defentsa egiten dute batzuek, baina ez dute kontuan, eta akats larria da, lehen eskubidea ezagutzarena dela, norberak gizartean garatzeko beharrezko tresna guztiak edukitzearena.

Erdaldunek, ezjakintasuna (egiazkoa ala ez) argudio gisa hartuta gazteleraz hitz egitearen logikaz konbentzitu nahi dituzte euskaldunak. Logika horri jarraiki ordea, gizonezkoek ez lukete sekula erratz bat eskuetan hartuko, edota beste hainbat esparrutan ere gizartea ez litzateke garatuko.

Creo que la idea es muy buena y que se podría reinventar un lugar como este con aplicaciones didácticas. Se evitaría el número de pervertidos y algunos hispanohablantes entrarían con ganas de conocer a gente, intercambiar idiomas o incluso para promocionarse como profesores particulares. Esto facilitaría el contacto entre aprendientes y nativos en un espacio didáctico e interactivo. El sistema es muy divertido y motiva a ser creativo y a llamar la atención de tu próximo visor.

Mentre els filòlegs de l’IEC es barallen amb la història, els lingüistes dels mitjans es barallen amb la realitat: han de comunicar i han de sonar creïbles. L’estàndard és avui, més que mai, registres informals, col·loquialitat. La col·loquialitat, per ser creïble, necessita un referent real, i l’únic referent real que s’acaba percebent com a no dialectal és el dialecte amb més pes social, econòmic i demogràfic.

Tradizioak erakusten digu hizkuntza praktikaren gainean eraikitzen dugula identitatea