normalizazioa

Kondenatuak gaude. Halabeharrez eta ezinbestez. Gure barneko filologo, soziolinguista, euskara irakasle eta euskara teknikari horiekin bizitzen ikasi behar dugu, haiek gabe ezin baikara bizi.

Meritua ez da erdalduntzat ditugun herrietako jendeak euskara ikastea; meritua da euskaldun zaharron komentarioak jasatea. Euskara ikasi eta berrogei urtera ere, euskaldun berri deitzen diegu. Ez zaizkigu euren herriak interesatzen: zer dago, bada, Barakaldon guk ikusteko modukorik? Eta pentsatzen dugu haiek gure herrietara etorri eta flipatu egin behar dutela gure kulturarekin, euskararekin, bizimoduarekin… aber, gure alboko herrietan bizi dira, e? Ez dira euskara ikasi duten japoniarrak, euskal herritarrak dira, geure modu-moduan.

Patxik (Baztarrikak) bi galdera egiten ditu: "zergatik ikasi" eta "zertarako ikasi". Niretzat, lehen galdera soberan dago, ez dago "zertarako ikasi" beste galderarik. Funtzionaltasunean oinarritu behar da beti hizkuntzaren etorkizuna; jakina, identitate-funtzioa ere hor dago, bera bakarrik ezer gutxi den arren.

Hizkuntzaren formen sozializazioa lagundu beharko litzateke, ez hizkuntzaren beharraren sozializazioa. Azken hori egin dugu dagoeneko milioi bat aldiz, aldez eta moldez: «mintza zaitez euskaraz», «euskarak behar zaitu». Zergatik, bada, nire hizkuntza gozagarria erdara bada? Bestea ez dugu ikusi oraindik administrazioaren aldetik.

Lagun onak direla ematen du Mintzodromoa eta Mintzalaguna. Ez legoke gaizki lehendabizikora inguratzen dena bigarrenera inguratzen lagunduko bagenu. Biek gauza bera bilatzen dute: harreman berriak euskaraz sortu eta harreman zaharrak euskaraz berritu.

Zabal dezagun kastellano batuan: "El euskera, esa lengua pobre en insultos y rica en felicitaciones"

Euskaraz jakiteak gaur egun lan aukerak ugaltzen dituela uste dutenak %85 dira, baina euskaraz jakiteak gaur egun prestigioa ematen duela uste dutenak %45 baino ez. Eta eskerrak "euskara jakiteaz" galdetu duten eta ez "euskaraz jarduteaz", ez baitakit zer atera zitekeen eta orduan.

Como ya he comentado en otros post, tengo la impresión de que el actual modelo de euskalteguis ha quedado desfasado y requiere de una actualización en profundidad y la exploración de nuevas fórmulas pedagógicas que faciliten el acercamiento informal a la lengua.

Eta nire zalantzak ditut. Erabilera landu da? Bai? Ala landu dena izan da eskaintza? Termino biak ez dira dikotomikoak: eskaintza barik, ez dago erabilerarik, baina eskaintzarekin bakarrik ez da erabilera bermatzen.

Bada, terrorismoaren ordezko euskara hartuko dute, euskararen inposaketa, elebakarrera itzuli nahi dugun kabernikolak, hizkuntzaren diktadura, gaztelaniaganako gorrotoa... Hizkuntza gatazkak sortu eta asmatuko dituzte beren demokratikotasun ezin moralagotik inposaketa indartzeko.

Kanpotik etorritako askori erakutsi diete Zeledon edo San Prudentzioren jaiak eurenak direla eta horrela sentitzen dute. Zergatik ez da ahalegin bera egiten euskararekin? Zergatik ez zaio jendeari erakusten hemen bizi garen denok dugula erantzunkizuna haren biziraupenean?

...esan dezagun garbi: mediku ona medikuntza dakiena eta gaixoa haren hizkuntzan artatzen duena da.