Atoan

LMS’ speak the language of the current power structure in education: control, accountability, manageability.

LMSek oraingo irakaskuntzaren botere-egituraren hizkuntza erabiltzen dute: kontrola, kontagarritasuna, kudeagarritasuna.

We need to understand what may be emerging, explore its implications for education, and understand how best we might harness these changes. (…) Without this early engagement we also risk desingning educatonal practices and approaches that will be rendered obsolete and anachonistic in the context of new human capabilities.

Ulertu egin behar dugu zer ari den sortzen, hezkuntzari hark zer dakarkion aztertu, eta aldaketa horietaz hobekien nola baliatu pentsatu. (...) Hasieratik hori guztia aintzat hartzen ez badugu arrisku handia daukagu: gaitasun eta konpetentzia berrien testuinguruan, hezkuntzan diseinatzen ditugun praktika eta ikuspegi guztiak berehala geratuko dira zahartuta eta anakroniko. (itzulpen artisaua beti legez)

On-line ikaskuntzak aukera merkeagoa eskain lezake bakar bakarrik baldin eta giza-baliabide gutxiago erabiltzen badu. Off-lineko ikas-eredua bere horretan errepikatzen badu, ostera, ez du dirurik aurrezten; are, garestiagoa da txosten batzuek diotenaren arabera. On-line ikaskuntzak ekonomiaren aldetiko abantailaren bat eskainiko badu, ikasleek berek izan behar dute ikaskuntzaren gidari, beren hezitzaileek eskainitako baliabideak erabiliz eta sare kolaboratiboen bidezko elkarlana sustatuz.

Hizkuntza kontuak albo batera lagata, familia batek erabagi ete leike bere haurrek idazten edo irakurtzen ez jakitea? Edo atzerriko hizkuntza bat, gitxienez, ez ikastea? Erabagi ete leike matematika-arloan batuketarik edota kenketarik egiten ez jakitea? Hau da, DERECHO A NO SABER ezartzea ez eze , gurasoen eskubidea be ba ete da? Bada, horixe da alderdi batzuen nahieraren altzora guraso batzuek bilatzen dabena, euren seme-alabek euskerarik ez jakitea, ez jakitea xedeetan zehaztutako beste, gitxienez.

Un error común en estos casos es personalizar las dificultades sugiriendo que algún individuo o grupo constituye una resistencia y está obstaculizando el cambio. Este tipo de perspectiva es poco útil. Si un individuo es visto como “el problema”, resulta muy difícil ganarse su apoyo y su implicación. Nuestra actitud hacia ellos resultará manifiesta a través del lenguaje u otros medios de expresión y, como resultado, la visión negativa ante el cambio propuesto se fortalecerá y las posibilidades de cambio en su pensamiento llegarán a ser aún menores.