Atoan

Terriblea da euskaraz ikasi dutenek gaztelaniaz akatsak egitea.

Baina are terribleagoa da euskaraz ikasi dutenek euskaraz akatsak egitea.

Eta terribleena zera da, Zelaa andereak titulu bat emango diela opari. Behintzat unibertsitateko irakasle horrek «eskas» bat jar diezaieke akatsak egiten dituztenei.

Nire aitatxo esan dit ez dit eramangola.

Esaldi bat baino ez da, egia. Adibide bat. Kasu bat, kasuistika ikaragarri handi baten ale ezin ederrago bat baino ez. Ez dauka inolako garrantzirik. Denok egiten ditugu akatsak, nork bere mailan. Ez bilatu hemen errudunik, errua ez baita ez umearena ezta irakasleena ere. Sistemak funtzionatzen du. Errua ez da inorena. Esaldi trakets bat, hori baino ez da.

Eta batez ere, zer da merkeagoa epe laburrean? Tituluak ateratzeko orain arte erabili den sistema garestia (euskaltegiak, IVAP, etab.) ala hezkuntza sistematik igaro duten guztiei eta irakasgai gehienak* gainditu dituztenei titulu bana oparitzea?

“Lehendabizi ikasi, gero erabili” paradigmaren mende gauden artean jai dugu. Erabiliz ikasten da, hemen eta nonahi. Hori baino ikuspegi integratuagoa behar da, ezer lortuko bada euskalduntze alorrean: bai azken orduko etorkinekin eta bai, nola ez, hasieratiko vasco-erdaldunekin. Etorkinen eskola bidezko euskalduntze-saioen eragimena mugatua da oso, eta hala izango da gero ere, saio horrek beren bizi- eta lan-ingurumenetik deskonektaturik jarduten duen artean.

Era horretan gutako askok amona-hizkuntza berreskuratu dugu, eta birramona-hizkuntza gure ondorengoek. Eta ondorioz, bi hizkuntza dauzkagu, bata amak (aita-amak) ume garaian eman zigutena eta ondoren aita eta amaren bultzada eta irakaslearen lanari esker jasotakoa, euskara. Hori gure altxorra.

...ez da nahikoa hizkuntza bat curriculumeko ikasgai izatea hizkuntza hori eskuratzeko. Gainontzeko ikasgaiek ere kontuan hartu behar dute irakas-hizkuntza